- δωδεκαφωνία
- Σύγχρονη τεχνική μουσικής σύνθεσης που επινόησε και ανέπτυξε o Αυστριακός συνθέτης Άρνολντ Σένμπεργκ (1874-1951), ο οποίος μάλιστα την καθόρισε ως «μέθοδο μουσικής σύνθεσης με δώδεκα φθόγγους, που βρίσκονται σε σχέση μόνο μεταξύ τους». Η δ. ονομάζεται και δωδεκαφθογγισμός δωδεκάφθογγο σύστημα. Θεωρήθηκε απόπειρα ενός μεγάλου συνθέτη να απελευθερωθεί από τα δεσμά της διατονικής μουσικής (που έχει ήδη ξεπεραστεί σε ό,τι αφορά τόσο τη σχέση μείζονα και ελάσσονα τρόπου όσο και τη χρωματική δομή της αρμονίας). Αργότερα, λειτούργησε ως ένα αποτελεσματικό μέσο μουσικής σύνθεσης με μεγάλες εκφραστικές δυνατότητες. Οι βασικοί κανόνες της δωδεκαφωνικής μεθόδου είναι η χρήση μιας σειράς από δώδεκα διαφορετικούς φθόγγους, όχι με τη διαδοχή που ακολουθείται στα μαυρόασπρα πλήκτρα του πιάνου αλλά κατά την επιλογή και την απόλυτη κρίση του συνθέτη. Όταν εφαρμοστούν μάλιστα οι γνωστές αντιστικτικές μέθοδοι, η δωδεκάφθογγη σειρά όχι μόνο μπορεί να εμφανίζεται κατά συνολικά τέσσερις διαφορετικούς τρόπους (η αρχική σειρά, η αρχική σειρά σε αντίθετη κίνηση, το ανάστροφο της αρχικής σειράς, το ανάστροφο της αντίθετης κίνησης της αρχικής σειράς) αλλά και να έχει ως αφετηρία οποιονδήποτε από τους δώδεκα φθόγγους της χρωματικής κλίμακας, με τρόπο ώστε ο συνθέτης να διαθέτει συνολικά 48 σειρές, με δώδεκα διαφορετικούς φθόγγους σε κάθε σειρά. Στα πλαίσια της γενικής θεωρίας της σύνθεσης, η δωδεκαφωνική μέθοδος είναι συνυφασμένη, κατά τρόπο άμεσο και δημιουργικά γόνιμο, τόσο με την κλασική όσο και με την προκλασική μουσική παράδοση. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της αντιστικτικής τέχνης –εκείνο δηλαδή της ισοδύναμης και ενιαίας χρησιμοποίησης των μουσικών διαστημάτων– είναι οργανικά ενσωματωμένο στη δωδεκάφθογγη μουσική. Ο Σένμπεργκ ανακοίνωσε τη θεωρία των δώδεκα φθόγγων ύστερα από μια μακρά περίοδο ατονικής μουσικής εμπειρίας, που κράτησε από το 1909 έως περίπου το 1923. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου απελευθερώθηκε από τους νόμους της παραδοσιακής αρμονίας, αποκτώντας ταυτόχρονα μεγάλη ελευθερία κίνησης, ακόμα και μέσα στα όρια αυστηρών θεωρητικών κανόνων. Πριν από τον Σένμπεργκ, πειραματισμούς προς την ίδια κατεύθυνση είχαν επιχειρήσει ο Ιταλός συνθέτης Ντομένικο Αλαλεόνα και, ιδίως, o Αυστριακός Γιόζεφ Ματίας Χάουερ. Ο Σένμπεργκ εφάρμοσε ολοκληρωτικά τις αρχές του δωδεκάφθογγου συστήματος για πρώτη φορά στο έργο του Σουίτα έργο 25 για πιάνο. Οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι της δωδεκαφωνικής μουσικής, μετά τον Σένμπεργκ, υπήρξαν οι μαθητές του, Άλμπαν Μπεργκ και Άντον Βέμπερν, της Σχολής της Βιέννης, η οποία ανέδειξε αργότερα το μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής δραστηριότητας της νεότερης γενιάς συνθετών. Ωστόσο, δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις παραδοσιακών συνθετών, που πειραματίστηκαν με τη δωδεκαφωνική μουσική εμπειρία, όπως για παράδειγμα, ο Στραβίνσκι.
Οι δώδεκα φθόγγοι αποτελούν την αρχική σειρά των Παραλλαγών έργο 31 για ορχήστρα του Άρνολντ Σένμπεργκ, που χρησιμοποιήθηκε στους δώδεκα φθόγγους της χρωματικής κλίμακας και στους τέσσερις τρόπους (αρχική σειρά, αρχική σειρά σε αντίθετη κίνηση, ανάστροφο αρχικής σειράς, ανάστροφο της αντίθετης κίνησης της αρχικής σειράς). Σε αυτή τη βάση (1o πεντάγραμμο) ο Σένμπεργκ δίνει το θέμα για το βιολί (2o πεντάγραμμο). Πιο μπροστά (3o πεντάγραμμο) επιστρέφει στο ανάστροφο της αντίθετης κίνησης, αλλά με διαφορετική απεικόνιση.
Dictionary of Greek. 2013.